Onderweg

Als het goed is ben ik aan het eind van deze update veilig aangekomen op Schiphol.
Momenteel bevind ik me bij gate B20 op Denver Airport, maar dat duurt niet lang meer, want ze kunnen elk moment aanvangen met boarden.
Ik zal beginnen waar ik de laatste keer gebleven was, ergens midden in maart. En midden maart betekent in America “Spring break”, vertaald lente vakantie. De vakantie waarin alle college kids hun geld verkwisten in verre vakantieoorden om vervolgens dronken op het strand te verbranden. Bij thuiskomst is er van hernieuwde energie dan meestal geen sprake en dus is Spring break voor de meeste studenten een vakantie van twee weken in plaats van één. Ik had dit jaar het genoegen mijn vakantie door te brengen in Miami, Florida! Met het tennis team verbleven we maar liefst 6 dagen in een wereld van zon, zee, strand en palmbomen. We hadden een makkelijk schema, want we speelden maar 2 wedstrijden. Veel vrije tijd dus om even bij te komen van het hectische studentenleven. Na de 2 gewonnen wedstrijden kon de echte vakantie beginnen. We verbleven in een mooi hotel in Boca Raton. Vanwege ons oneven aantal moest er elke reis één van de meiden alleen op een kamer en het toeval wilde dat het tijdens deze trip mijn beurt was. Wat een luxe! Helaas was ik zo in de relax mode dat ik de 4e dag tijdens een trip naar South Beach (een van de bekendste stranden van Miami) mijn slippers en telefoon op een bankje liet liggen. Alle meiden van het team probeerde mijn nummer te bellen, maar er werd niet opgenomen. Met een enorme kater dus terug naar het hotel en gelijk mijn account geblokkeerd, zodat ze niets aan mijn telefoon hadden. De volgende dag ben ik met mijn coach naar de Tmobile store gegaan om een nieuwe telefoon te kopen, een duur tripje...Toen we ’s avonds terug kwamen in het hotel van een lange dag, had het merendeel van mijn team echter een voicemail en/of sms van ene Alfredo, die mijn telefoon gevonden had. Alfredo wist niet goed hoe met Blackberry’s om te gaan, dus het had hem wat tijd gekost om mijn telefoonnummers te vinden. Na een aantal pogingen kreeg ik Alfredo vroeg in de ochtend van onze laatste dag in Miami aan de lijn. Hij wilde de telefoon graag teruggeven, maar hij was aan het werk in een restaurant anderhalf uur van ons hotel vandaan, maar deze lieve jongen was gelukkig wel bereid de telefoon op te sturen. Hij was nogal druk en zijn vrienden waren erg luid op de achtergrond waardoor het gesprek nogal warrig en onsamenhangend was (zijn zware Mexicaanse accent maakte het er ook niet makkelijker op). Hij vroeg waar ik vandaan kwam, omdat mijn telefoonnummer met 307 (het nummer van Wyoming/Colorado) begint. Toen hij hoorde dat ik een student aan de University of Wyoming was, kreeg ik pardoes een vriendin van hem aan de lijn die mij wilde spreken....???
Nogal vaag, maar goed....ik wilde Alfredo graag te vriend houden en dus bleef ik aan de lijn. Tot mijn grote verbazing kreeg ik een heel vriendelijk meisje aan de lijn die (onder luid gelach op de achtergrond) vertelde dat ze ook een student aan de uni van Wyoming was en dat ze in Florida verbleef voor vakantie. Ze bleek letterlijk op 3 minuten lopen van me vandaan te wonen, hoe toevallig en wat een ongelooflijke mazzel!! Ik heb dus direct mijn nieuwe telefoon teruggebracht naar de winkel en twee dagen later heb ik mijn oude telefoon (in Wyoming) bij het meisje opgehaald. Dit was weer een typisch Kim van Ginkel scenario, waar iedereen achteraf hard om heeft kunnen lachen natuurlijk.
Na de vakantie hadden we onze laatste wedstrijden van het seizoen...mijn laatste wedstrijden als een college athlete. Het was een mooi laatste tennis semester, waarin ik extra intens van alle reizen heb genoten. De laatste thuiswedstrijd van het seizoen wordt “seniorday” genoemd en dan worden alle seniors uit het team in het zonnetje gezet. Het was een speciale dag, omdat we in ons prachtige nieuwe tenniscomplex konden spelen en er ongeveer 400 man waren om ons aan te moedigen. De tennis community in Wyoming is enorm gegroeid de laatste jaren, waardoor ik met zekerheid durf te zeggen dat we de meest meelevende en intens (te) gekke fans hebben! Grote spandoeken en borden met grappige leuzen erop langs de kant en zelfs de wave werd ingezet. De vriendelijke en gemoedelijke sfeer is misschien wel de meest belangrijke reden waarom ik voor deze universiteit heb gekozen. We speelden een mooie laatste thuiswedstrijd die uitbundig gevierd werd.
Na de laatste thuiswedstrijden stond alleen nog het laatste en belangrijkste toernooi van het semester op het programma. We speelden het toernooi op het terrein van de University of Colorado, wat maar een uurtje bij ons vandaan is en dus voelde het als een thuiswedstrijd. We hadden verreweg de meeste fans aan onze zijde die ons door de kwartfinales heen hebben geschreeuwd. We speelden tegen een sterk team uit San Diego, waar we eerder het semester 4-3 van hadden verloren. Simi en ik speelden een fantastische dubbel, waardoor we op 1-0 kwamen. Ook in de singles speelde ik lekker en was ik als eerste weer van de baan af. De meeste stonden achter en dus had ik weinig vertouwen in een goede afloop. Door een miraculeuze wending in bijna alle wedstrijden hebben we de wedstrijd uiteindelijk toch nog uit het vuur weten te slepen. Veel tijd om de overwinning te vieren was er niet, want de volgende dag moesten we tegen Utah spelen (het sterkste team in onze conference). Zonder stem (van het vele aanmoedigen), maar met een voldaan gevoel vroeg het bed in gedoken om er de volgende dag weer fris en fruitig tegenaan te gaan! Het weer was in één dag volkomen veranderd van een heerlijk zonnetje in een storm. Het toernooi moest gespeeld worden en er waren geen binnen banen en dus werd onze wedstrijd tegen Utah buiten gespeeld. Ik heb nog nooit in zo veel wind gespeeld, het was een super leuke ervaring! Helaas verloren we, maar persoonlijk had ik voldaan gevoel en genoten van de allerlaatste punten als college tennisspeelster.

Het zat erop...

De laatste keer mijn tennistas inpakken, uitchecken in het hotel en de laatste rit terug naar huis. Het was een mooie afsluiting van 4 fantastische jaren als college tennis player. Een ervaring die ik nooit zou hebben willen missen en die ik altijd zal koesteren. Ik heb nog één jaar te gaan als “gewone” student. Een jaar waar ik ontzettend naar uitkijk! Niet meer elke dag om half 6 op, geen dopingcontroles en geen intens koude ijsbaden meer (waar we na de wedstrijden in moesten om te herstellen), geen verplichte team meetingen meer (die altijd op tijden gepland werden waarin ik eigenlijk zou moeten studeren), en nog meer tijd om te studeren en aandacht aan mijn sociale leven te besteden!! Eerst echter nog 3 heerlijke maanden in Nederland!! Hopelijk hebben jullie het mooie weer niet allemaal opgemaakt en krijgen we een zonnige zomer.

Inmiddels hang ik ergens tussen Denver en Houston in de lucht, alles verloopt volgens plan tot nu toe. De laatste twee weken had ik mijn schoolwerk al afgerond en heb ik vakantie gevierd met vrienden van de universiteit, waarvoor ik de laatste 10 dagen ben afgereisd naar Arizona (Flagstaff, Phoenix en Tucson) om vriendinnen van mijn vorige universiteit op te zoeken. Het was goed om iedereen weer te zien en we hebben erg veel plezier gehad. Ik zit dus als een tevreden en uitgerust mens in het vliegtuig. :D

Ik hoop iedereen snel weer in goede gezondheid in Nederland te ontmoeten!
Tot heel snel!!

Veel liefs,
Kim