Save the best for last!

Lieve allemaal,
Dit verhaal heb ik werkelijk wel 8 keer herschreven, maar na veel uitstel is hier dan eindelijk de update...onder het motto “beter laat dan nooit”.....
Inmiddels ben ik alweer bijna op de helft van het herfst semester, het 5e en laatste jaar in de States. In Amerika mag je maximaal 4 jaar uitkomen voor een sport team en omdat dit mijn 5e jaar is, ben ik dit jaar een non-athlete en een “normale” student! Nu ik niet meer iedere week kriskras door Amerika reis met het tennis team en allerlei (te) gekke avonturen meemaak, dacht ik meer mijn best te moeten doen om de verhalen op de website een beetje smeuïg te houden... het tegendeel is echter waar. Ik heb juist TE VEEL meegemaakt om een kort samenhangend verhaal te schrijven.....Ik zal maar bij het begin beginnen en we zien wel waar het schip strand!
Totaal uitgerust stapte ik midden augustus weer het vliegtuig in. Het enige wat er in de zomer vakantie heeft ontbroken was het lekkere weer, verder was het weer een heerlijke periode thuis. De vlucht ging deze keer weer via Londen naar Denver. Een mooie korte reis op papier....
In Londen liep ik echter een behoorlijke vertraging op, omdat ons vliegtuig nog ergens boven de Atlantische Oceaan vloog. Ik zou rond 19.30u aankomen in Denver en dan om 23.00u de shuttle naar Laramie pakken, zodat ik ongeveer om 01.00u bij mijn nieuwe huisje aan zou komen.
Twee uur later dan gepland kwam ik aan in Denver, dus ik had nog ruim de tijd om mijn shuttle te halen. Na anderhalf uur in de rij te hebben gestaan bij de douane was ik eindelijk aan de beurt...
Een reusachtige, besnorde douane beambtenaar stond me te woord. Waarschijnlijk had hij al 588 buitenlanders geholpen die geen woord Engels spraken, want hij was in een ongelooflijk slecht humeur (wat overigens eerder regel dan uitzondering is bij de douane). Met mijn allerliefste glimlach probeerde ik hem wat milder te stemmen, wat redelijk lukte, want hij stempelde me redelijk vlot door....Ik wilde mijn papieren alweer in de envelop doen toen hij ineens mijn I-20 voor mijn neus weggriste (het formulier dat bewijst dat ik student ben in Amerika en dat naast je paspoort het belangrijkste document is als buitenlander in de US). Het bleek dat mijn formulier sinds dat ik in Wyoming ben niet meer was ondertekend, waardoor het document al 2 jaar niet meer geldig was. Na ooooontzettend lang wachten in een enorm gezellig hok met oooooontzettend gezellige mensen (een paar illegale Mexicanen en één of andere Oost-Europese huurmoordenaar) kreeg ik een pakket papieren voor mijn neus gesmeten die ik moest tekenen. Ik had inmiddels mijn shuttle al lang en breed gemist en ook de laatste shuttle die nacht (de 01.00u shuttle) kon ik niet meer halen.
Om half 2 mocht ik dan eindelijk de douane door en heb ik gelijk de eerste de beste shuttle gereserveerd (om 7u ’s ochtends). Na een “heerlijke nachtrust” op een stalen vliegveld bank (met ieder kwartier de oproep om vooral je bagage niet onbeheerd te laten) kon ik dan op weg naar “huis”.
Ik woon dit jaar in een mooi huis, op tien seconden afstand van de campus, samen met een echte cowboy uit Wyoming, Cory. Na vier jaar heb ik eindelijk iemand gevonden die sociaal is en weet hoe je schoonmaakt, geweldig! Het enige minpuntje is dat hij nog geen ei kan koken, maar aangezien ik graag kook en nu ook de tijd heb om een lekkere maaltijd klaar te maken neem ik die taak graag op me. Hij heeft zelf gevochten en geworsteld en dus staat bij ons de tv geregeld op UCF en MMA fighting en kijken we meer actiefilms...Ach, het is weer eens wat anders dan de “chick flicks” en de meiden series die de afgelopen jaren voorbij kwamen!
De eerste weken zijn verder heerlijk verlopen. Het leven als “gewone” student bevalt tot nu toe prima! In de weekenden kan ik uitstapjes maken en hoewel de studie erg tijdrovend is, kan ik zelfs een paar dagen in de week uitslapen, wat een luxe!

Afgelopen weekend speelde ons american football team de de belangrijkste thuis wedstrijd van het seizoen en dus was de campus volgepakt met pick up trucks en campers. Het was ook nog eens familie weekend, wat inhoud dat veel familieleden van de studenten naar de universiteit komen voor allerlei activiteiten, met als hoogtepunt de football wedstrijd zaterdag. Helaas was er voor mij geen familie over vanuit Nederland, gelukkig wel veel Amerikaanse “familie”. Het stadion was helemaal uitverkocht en er waren in en buiten het satdion meer dan 100.000 man! Onze tegenstanders hadden enrom veel fans en ondanks onze nederlaag werd er tot in de vroege uurtjes gefeest.
Zelf begin ik steeds meer een “cowgirl” te worden. Ik heb een mooie cowboyhoed aangeschaft (die ik opzet tijdens de sportwedstrijden), de boots had ik al en ik ben inmiddels wezen hiken, jagen, vissen, speel ik football en frisbee en heb ik het fenomeen swing dancing mee mogen maken! Ik had een heel goede leraar, maar ik kan nog wel een paar swing lessen gebruiken haha. Ik heb wel de avond van mijn leven gehad! De volgende dag had ik overal spierpijn, vooral in mijn buikspieren van het lachen! Mijn verhaal kort samengevat: ik heb het enorm naar mijn zin, geniet volop van iedere dag en ik voel me erg thuis in deze bijzondere staat! Zoals ze hier zeggen: “Life is treating me very well at the moment”!

Zo kan ik nog wel uren vertellen, maar dat komt de volgende keer aan bod. Ik beloof plechtig dat het vervolg verhaal vlotter volgt!

Veel lieve groetjes from the States